Azınlık olmanın ceremesini sağ ellerini kullanamadıkları için küçük yaşta çekmeye başlamışlardır.

Örneğin kimse görmesin diye gizli gizli yemek yedikleri zamanlar olmuştur.

Sağ elini kullandırmaya çalıştıklarında ise yemek yememe ya da yediği yemeği dökme gibi dramatik sonuçlar ortaya çıkmıştır.

Dedesinin, ninesinin yanına gittiğinde “Oğlum/kızım şeytan gibi sol elinle yemek yeme!” diye azarlanmaları olasıdır.

Büyük ihtimalle yaşıtları arasında tek solak oldukları için top oynarken sol kanatta hep efsaneler yaratmışlardır.

Yazın Kuran kursuna gittilerse de hoca tarafından hep sağ elle yemesi tembihlenmiş, yapmadığında da cehenneme gideceksin diye korkutulmuşlardır.

Asıl çile ise ilkokulda başlar. Eğer sağ tarafta ya da ortada oturuyorsa; yazı yazarken sürekli kolu yanındaki arkadaşına çarpar.

Bu duruma müdahale etmeye çalışan öğretmen de kalemi sürekli sağ eline tutuşturup durmuştur.

Başlarda denemeye çalışsalar da sağ elle yazmak işkence gibi gelmeye başlamıştır.

Artık üstüne çok fazla gidildiğinde de bu durumun bir lanet olduğunu düşünmeye başlarlar.

Yazıları bu yüzden bir süre boyunca kötü gitmiştir. Okul hayatından soğumuşlardır.

İş eğitimi gibi dersler ise onun için tam bir fiyaskodur. Çünkü O makasla o elişi kağıdını bir türlü istediği yerden kesmeyi başaramamıştır.

Bir enstrümanı ilk kez ellerine aldıklarında ise hayal kırıklığına uğrarlar.

Hal böyle olunca iki elini de kullanabilen biri haline gelir başlarda solak olan insan.

Ama çoğu işte bu yüzden tam bir verim gösteremezler. Örneğin resim yaparken sol eliyle harikalar yaratsalar da sırf biri kızacak diye kalemi sağ eline alır öylece beklerler.

Büyüdüklerinde ise başardıklarıyla solak olmanın bir ceza değil, bir hediye olduğunu anlarlar.