Suriye’de katliam süreci 2011 Mart’ta başladı. Suriyelilerin Türkiye’ye kaçmaya başladığı tarih ise Temmuz’du. İlk olarak 40 bin kişi gelmişlerdi.
Beşar Esad devrildi. Daha ilk dakika gözümüz sınıra çevrildi. Kaç Suriyeli geri dönüyor diye saymaya başladık.
Ne zaman gidecekler? Vatandaş buna odaklandı. TV canlı yayınları ve özellikle sosyal medya, beklentiyi köpürttü. Evet gidecekler ama hemen bugün veya yarın nasıl gitsin bu insanlar? Böyle bir acelecilik böyle bir telaş havası böyle bir sabırsızlık niye? Tek sebep geliyor akla, olumlu gitmesi muhtemel bu süreci sulandırıp, havayı olumsuza çevirmek.
Buna dikkat etmeli. Aynı durum PKK-PYD konusu için de geçerli. Halep düşünce PKK işgalindeki Tel Rıfat’a neden hala girilmedi diye sesler yükseldi. Gördük ki sonrasında Tel Rıfat temizlendi.
Hama düşer düşmez bu kez aynı soru Münbiç için ısrarla ve en yüksek seviyeden haykırıldı, “hani Münbiç’e giriliyordu neden PYD hala Münbiç’te?” diye. Gördük ki sonrasında Münbiç de terörden temizlendi.
Sonra Deyrizor’a girildi. Ama yetmedi bu kez “hani Kamışlı?” denildi.
Kimse ama hiç kimse “devlet ne düşünüyor ne planlıyor?” diye aklından geçirmiyor.
Oysa. Suriye’de 2011’den bu yana Türkiye’nin iki büyük meselesi oldu. Biri terör diğeri sığınmacılar. Bu ikisinin çözümü için de engeller ortadan kalktı. Süreçler de başladı. Ama dünyanın hiçbir yerinde 13 yıllık terör birikintisi bir günde bitmez, bitemez. 13 yıllık sığınmacı sorunu da bir günde çözülemez.
Şu an geldiğimiz noktayı iyi bilmek lazım. Sorunumuz vardı. O sorunun çözümü için önümüzde engeller vardı.
İşte o engeller kalktı. Çözüm aşamasına geçildi.
4 milyon Suriyeli bir günde bu ülkeye gelmediği için bu kadar insanın bir ya da birkaç günde geri döneceği umudunu, vaadini piyasada dolaşıma sokan akıl, bu büyük sorunun çözümüne destek değil ancak köstek olma niyeti taşıyabilir.