Bursaspor‘da usta var, un yok!
Şeker yok, gol yok, umutlar çoookk…
Usta İsmail Ertekin hocayı gençlik yıllarımda hakemlik yaptığım dönemden tanırım. Ders verir şeklindeki sözleri, ses tonu ile dinletir, herkesi kendine hayran bırakırdı.
Ancak, İsmail hocam bana kızma lütfen, yazacağım dedim yazıyorum. Benim gibi sen de kalp hastasısın ama daha maçın başında bir taç veya etkisiz alandaki bir faul için tribüne şov yapan, tribünü arkasına almak isteyen şovmen hocalar gibi yapma be hocam.
Hakemin senin beklentinin aksine verdiği bir kararın ardından yardımcıya veya 4. hakeme koşup şikayet etmen de anlamsız. Patron hakem be hocam.
Bak o seyirci turnusol kağıdı gibidir. Bir sonraki maçta galip gelmeyince hemen değişir; basar küfürü.
‘Bursalıdır, bizim hocamız‘ demez. En yakın örneği Tahsin Tam‘a, kulağımla işittiğim, tribünde yanı başımda oturanlar bile ağza alınmayacak küfürler ettiler.
Niye gitti sanıyorsunuz; seyirci istemedi diye. Bileti çoktan kesilmişti zaten.
Hani İnegölspor seyircisinin Bursasporlulara yaptığı küfürlü tezahüratlar var ya, onların misli mislini yedi Tahsin Hoca.
Hele hele bir seyirci, tam da yanımda ailesi, çocukları olduğu halde Tahsin Hoca için şimdi burada yazamayacağım türden neler neler söyledi. Arka sıradaki biri ve yanındakiler uyarmasına karşın “Sana ne ben 100 bin lira destek veriyorum, karşılığında oynayacaklar, oynatacak takımı … çocukları” gibi hiç de hoş olmayan sözler sarf etti. Az daha kavga çıkacaktı ama araya girenler engelledi.
Bu mu şimdi Bursasporluluk? Sen verdiğin desteğin karşılığında tribünde avaz avaz bağırıyorsun, kim bilir iş yerinde veya herhangi bir ortamda neler neler yapıyorsundur?
Küfür demişken; Genç oyuncuların, genç arkadaşlarından duyuyoruz; Özlüce‘de idmanlarda hocaların, diğer görevlilerin argo sözleri ve lakayıt davranışları oluyormuş.
Uçaklı deplasmanlarda amigoların uçak içinde (Niye varsa!); “Oynayın lan. Adam gibi çıkın” naraları “Motivasyon için söyledim” dense de, söylem tonu genç kardeşlerimizde tedirginlik yaratmış bilesiniz.
Uçaktaki yöneticilerden de birinin bile çıkıp “Noluyor burada” dememesi, buz gibi bir ortam oluşturmuş. Çocuklar birbirlerine bakmış.
Beyler, bu çocuklar daha ergen. Ayakları koşsa da beyinleri, akılları karışır.
Bu çocuklarla gideceksek Vakıfköy‘ün son mezunlarının mental olarak da kafalarının rahat olması gerekir.
