İstanbul Üniversitesi’nin Beyazıt kampüsündeki Hukuk Fakültesi’nde Zeynep’in amcasının oğlu okuyordu. Onunla da arkadaş olduk. Ben o zamanlar diş hekimliğinde birinci sınıftım. Bir aralık ayında, Zeynep ve kuzeni beni üniversitenin çay partisine davet etti. Karaköy iskelesinden Kadıköy vapuruna binerken Zeynep, bir anda denize düştü. Ben de onu denizden çıkarıp kurtardım. Babası Zeynep’e onu kimin kurtardığını sorduğunda o da olayı anlatıyor ve ‘Serkan’ın kardeşi’ diyor.

Beni yemeğe davet ettiler. Yemekteyken rejisör Aram Gülyüz de geldi. Bir anda bana, ‘Yanında fotoğrafın var mı, sinemada oynar mısın?’ diye sordu. O zaman sinemada oynamak inanılmaz bir şeydi. ‘Yapamam, bunun dersi vardır falan’ dedim. Zeynep’in babası, Hamdi Bey, senaristti. O da ‘Aram, bir deneme filmi çekelim’ dedi. Aram Gülyüz ‘Ben seni oynatırım. Deneme filmine de gerek yok’ dedi. Ve her şey o gün başladı.”

“CÜNEYT ARKIN SETTE DERS ÇALIŞIRKEN YARDIM EDİYORDU”Sertan Acar, ilk kez sete çıktığında oyunculuğa dair hiçbir şey bilmiyordur. Acar, “İlk filmim ‘Bahar Çiçeği’ydi, Ediz Hun, Zeynep Değirmencioğlu ve ben başroldük. Hava harp okulu öğrencisi olarak Zeynep’in flörtü olarak rol aldım” diyor.

Acar, “O zaman size karşı sette nasıl bir tepki vardı?” sorusuna şöyle yanıtlıyor: “Tüm oyuncular bana karşı mükemmeldi. Hiç yabancılık çekmedim. Heyecandan ne yapacağımı bilmiyordum. Ama gerçekten beni, Aram Gülyüz oynattı. Oyuncular da sette beni o kadar idare ettiler ki… Mesela set arasında ders çalışıyordum. Rejisör, asistanına diyordu ki ‘Git bak, eğer derse dalmışsa onun planını en sona bırakalım.’ Cüneyt Arkın, doktordur. Onun da bana ders çalışırken çok yardımı oldu. İnek tarifi vardır talebelikte, biraz öyleydim.”

“ÜNİVERSİTENİN KANTİNİNE GİREMEZDİM”

Eski oyuncu, o dönem üniversitede de tüm gözlerin kendisine çevrili olduğunu da söylüyor: “Filmlerde rol aldığım zaman tanındığım için derslerde sıkıntı yaşıyordum. Sette makyaj yaparlardı. Makyajı çıkarmayı bilmiyordum. Kız arkadaşlar, yardım ediyordu onu çıkarmak için. Üniversitenin kantine giremiyordum. Tanınmaktan sıkılıyordum da… Kadıköy’de oturuyorduk fakat okul karşıdaydı. Vapurla okula geçiyordum. İstanbul’un nüfusu çok azdı ve herkes birbirini tanıyordu. Herkes vapurda dönüp bakardı. O zamanlar şöhret olmak önemliydi. Dolayısıyla sinemada rol alınca bir anda şöhret oldum. O da biraz sıktı beni.”

Eski oyuncu filmlerini arada izlediğini dile getiriyor:

“Bazen, bölük pörçük bakıyorum. Tabii insan filmleri görünce eskiye gidiyor… İstanbul’un, insanların şekli şemalı ne farklıymış. İstanbul eskiden çok güzeldi. Onları anıyoruz. Şu anda İstanbul beni acayip sıkıyor. Duramıyorum orada.” Acar ayrıca bir daha oyunculuk teklifi gelirse kabul etmeyeceğini belirtiyor: “Burada böyle çok mutlu ve huzurluyum. Bir daha bir filmde oynamak istemiyorum.”

“KAMERA ARKASINDA ŞIMARIKLIK OLMAZDI”

Sertan Acar’ın oyunculuk macerası ise sadece 2 buçuk yıl sürüyor ve bir anda beyazperdeyi bırakıyor. Eski oyuncu bunun sebebini ise şöyle anlatıyor:

“Zeynep’le arka arkaya 5-6 film çevirdim. Diş hekimliği bölümü o sırada çok zordu. Laboratuvardan sete, setten laboratuvara gece gündüz perişan oldum. Sinemayı bırakmaya karar verdim fakat Yıldız Kenter’le ‘Fatma Bacı’, Cüneyt Arkın’la ‘Battal Gazi’nin İntikamı’ filmlerinin sözleşmesine daha önce imza atmıştım. Onları da bitirdikten sonra bıraktım. Hatta ‘Fatma Bacı’, Türkiye’deki ilk dizi olacaktı. Çok üzülerek kabul etmedim. Diş hekimliğini çok seviyordum ondan dolayı da oyunculuk yapmak istemedim. Hekimlik benim için önce geldi.”

Acar, “Sonrasında oyunculuk teklifleri aldınız mı?” sorusunu şöyle yanıtlıyor:

“Geldi, gelmez mi… ‘Yanınıza gelirsem, beni kandırırsınız’ dedim. Sadri Alışık, İzzet Günay, Ediz Hun, Cüneyt Arkın, başlı başına bir mucize kadın Yıldız Kenter… Eski oyuncuların hepsi ama hepsi çok kültürlüydü. Kötü ya da yan rollerde oynayanlar bile kültürlü ve farklı insanlardı. İş terbiyesi olan, saygılı… Eskiden negatif filmlerle çekimler yapıldığından, sahneyi iki defa çekme şansı da yoktu. O yüzden kamera arkası şakalar, şımarıklıklar yoktu. Eski oyuncular, yapımcılar, set işçileri hep kahramandı.”