Gazze’deki insanlar, 393 gündür insansız hava araçlarının, silah seslerinin ve İsrail bombalarının kulakları sağır eden gürültüsü altında yaşıyor.

Bir zamanlar, arada sırada da olsa kahkahaların yükseldiği sokaklarda, şimdi ölüm ve yıkımın sessizliği yankılanıyor.

“DÜZGÜN BİR MEZARIMIZIN OLMAMASINDAN KORKUYORUZ”

Birleşmiş Milletler Kadın Örgütü, Gazze’deki kadınların haykırışlarını kaleme aldı.

Bir yıl önce bir röportajda cesurca konuşan Hayam, yaşadıklarını en açık şekilde ifade etti:

“Ertelenmiş cenazeler gibiyiz, giyinmiş ve ölmeye hazırız.”

Bir diğer Gazzeli kadın Amal’ın ağzından şu sözler çıktı:

“Bugün ölüm bizi korkutmuyor. Bizi korkutan şey parçalara bölünerek ölmek, düzgün bir mezarımız olmadan.”

ACI ÇIĞLIKLARI HAVAYI DELİYOR

Bir zamanlar umudun hayatın dokusuna işlendiği Cibaliye’nin gölgelerinde gökyüzü bir “terör senfonisine” dönüştü.

Şimdi Gazze’nin kuzeyinde, 49 yaşındaki anne Jihan Batah, Kemal Advan Hastanesi’ne sadece 100 metre uzaklıktaki evinden geriye kalanlarda oturuyor.

Hastanenin vurulduğu anı hatırlıyor. Vücut parçaları uçuşuyor, acı çığlıkları havayı deliyor.

“VE DÜNYA İZLİYOR…”

Artık ağlayamayacak kadar yorgun ama fısıldarken sesi titriyor: Korku, açlık ve susuzluk içinde yaşıyoruz… Ve dünya izliyor.

Yine de kalıyorlar. Seçimden değil, zorunluluktan. Nereye gidebilirler ki? İsrailli keskin nişancıları, tankları geçerek mi?

HASTALIK KOL GEZİYOR

Jihan, gitmeyi deneyen bir aileyi tanıyor. Hepsi öldürüldü.

Kızı erkenden gitmiş ama derme çatma çadırlar bile ne kavurucu güneşten ne de kışın yakıcı soğuğundan koruyabiliyor.

Aşırı kalabalık barınaklarda hastalık kol geziyor.

Lağım suları sokaklara akıyor. Sığınak yok, sadece her köşede bekleyen ölüm var.

393 GÜN

Evlerin toza dönüştüğü Beyt Lahiya’da meydana gelen katliamda 87 kişi hayatını kaybetti.

Binlercesi enkazın altında, görülmeden, duyulmadan yatıyor.

Dünya bunu görüyor, tam 393 gündür izliyor.

Ama hiçbir şey bunu durduramıyor.