‘Anne olmayı hiç istemedim’ diyen Vuslateri, bilinmeyen çocukluğundan da bahsetti.

“Anne olmak istemedim hiç… İnatmış gibi bütün çocuklar beni çok sever. Kafamdan inmezler. ‘Anne’ dizisinde pedagoglar şaşakalmıştı… Bebekler bile koynumda uyurdu. Ama kadınlık yalnızca “annelik” değildir. Hayalim hep koruyucu aile olmak… Ben de epey zorlukla darmadağın bir ailede büyüdüm. Okuyan, kültürlü ama paylaşamayan… giden… sürgün kimlikler içinde… ve arkalarına yaslanacak büyükleri olmayan öksüz bir çiftti anne babam…”

MAKUL BİR TİP DEĞİLİM

“İncirlik’te lojmanda Amerikalı çocuklarla büyüdüm. Klasik, makul tip değildim. Dut ağaçlarının tepesinde küçük barakalarda oturur. İpek böceği beslerdim. Uzun yolculuklarda bagaj kısmına konan civcivleri alıp beslerdim… Babam kesmişti birini… ayak bileğime iki nokta kan sıçramıştı… Hiç unutmam… Unutamam… Sabaha kadar kusmuştum… İstemediğim yemeği yemediğim gibi, istediğim şeyi okumak için cücük yaşta evden gittim… Yaprak Dökümü’nü aratmayacak türden hayat hikayeme bakıp… ileride evladım olacak bıcırığa anlatacak dolu dolu anılarım kalbim kırık kalbini dinlendirmesi için çokça pamuk yastıklarım olacak umuttan… Bu yatırımı yapmak için son döngüdeyim… “olanı kabul etmek” Sevmek, sempati duymak değil. O ajiteleri sapanla vurduk da… Varlığını, var olmuşluğunu hayatımda kabul etmek. O şeyin yüzüne bakıp “evet gördük, yaşadık. SIRADAKİ!” demek… gülmek, gülmek, gülmek… değdi diyebilmek… dibine kadar üzülmek… Yerin dibine girmek, yeni bir şey olarak açmak… hep denemek.. hayat böyle… bu yorucu tempoda kimseye yaşamı zul etmeye gerek yok… Bu yüzden, annemin aradığı kişi annemi incetemez işte… Şimdi benim annelik provam”